- Мен сізді самолетке шығарып салайын,- деді Мәлике ерекше бір қимас үнмен.

- Есіңіз дұрыс па?! Сонау Симферопольге бармақсыз ба? Оның үстіне билетіңіз де жоқ.

- Есіңізде болсын, Мәлике - жер бетіндегі билет атаулының сиқыршысы. Ұшып бара жатқан самолетке де билет ала алам.- Ол күліп қойды.

- Жоқ. Бағиланың қасына барыңыз. Қаратай да сізді жоқтап отырған шығар.

- Оған айтып кеткем.

- Мені шығарып салуға кеттім деп пе?

- Иә. Несі бар, білсін...

Ол Мәликеге қарап тұрып басын шайқады.

- Сен өте кайсар әйелсің,- деді әдейі, "сен" дегенді қадай айтып. Мәлике бұған жанарын бір тастады да, кірпіктерін қайта құлатты.

Жасын автобустың басқышына аяғын қойып тұрып, онымен қол алысып қоштасты. Сол кезде ол Мәликенің кірпіктері дірілдеп, қою қастарының қосылып-жазылып тұрғанын көрді. Оның барынша толқып тұрғанын аңғарған Жасын сергітпек боп:

- Сөйтіп, бірнеше жылдан бері маған ат қоя алмадың, ә?- деді күліп.

Мәлике кінәсін оңай мойыңдаған баладай басын изеді. Жасын соңғы рет саусақтарын қысқан кезде, қоштасып тұрған адамының кім екенін енді ғана біліп алғысы келгендей кірпіктерін жоғары көтергенде, мөлдір моншақтай тұп-тұнық екі-үш тамшы көз шарасынан сау етіп үзіліп түсті.

Автобус орнынан қозғалды. Жасын автобустың артқы терезесінен Мәликенің қимылсыз тұрғанын көрді. Адам жол ортасына дейін шыққан жерін, жол ортасынан ары қарай барар жерін ойлайды деген рас екен. Жасын самолетке отырғанша Бағиланың жайын, еңді бірін-бірі ұмыту емес, ұмытуға тырыса да алмастарын, қызының жанында тұрып әкесінің бауыр езер жылы сөзін, Мәликенің әлгі көз жасын қайта-қайта ойлаумен болды. Өзін шығарып салуға келген әйелдің көзінен моншақтай домалап түсе салған жас тек қимастық, достық парыздан ғана емес, ешқашан айтылмай, көкірегінде қамауда жатып қартаяр, шілдеде жүріп шірір ерекше бір сезім толқыныстарынан екенін Жасын да байқап қалды. Бұл байқағанын да ол ешқашан сыртқа шығармайды, осылай жүрек пен сана түбінде еріксіз сақтап жүре береді. Ол да сөзбен айтсаң сәні кетер қырық қатпар адам өмірінің бір қыры боп қала бермек.

Енді оның көз алдына ешқандай жазығы жоқ әйелі, ешқандай кінәсі жоқ екі баласы елестеді. Екі баласы еске түскен сәтте аурухананың ақ төсектерін көрді. Түстегідей аппақ дүние, аппақ боп екі баласы жатыр. Жанашыр адамдардың бәрі осында. Ал, олардың әкелері келмейді. Ешқашан келмейді."Мен кінәлімін", – деп көзіне жас алмайды.

1979 жыл