Қырмызы қызыл көрпемен

Отырып Құртқа желпиді.

Осы келген қызылбас

Жая десең, жал екен,

Шекер десең, бал екен,

О да өз жұртында нар екен.

Жаңа емес, басында

Ескі кегі бар екен.

Қызылбасқа жан тартқан,

Қазақ десе — оқ атқан,

Қабағына қар қатқан,

Кірпігіне мұз қатқан,

Қызылбастың жұртында

Көбіктінің жиені

Шошай дейтін хан екен.

Әз әскерін шақырып,

Қаһармандай ақырып,

Сонда Шошай сөйлейді,

Сөйлегенде бүй дейді:

«Жүк көтерер қара нар,

Жалаңаш Қоблан жатқанда

Қатынының қойнында,

Өлтіруге маған ар!

Келіңдер бері, киінсін,

Алдын-артын жиынсын,

Аруағына сыйынсын.

Айбатыма шыдамай,

Үрейі ұшып, күйінсін!»

Хан айтқасын, болсын деп,

Қызылбастың әскері

Екпіндеп елді басқанмен,

Тау түбіне тоқталды,

Шиыршық атып шоқталды,

Көптігіне мақтанды.

Қолына бір-бір оқты алды,

Атуға мерген жақты алды.

Қозы Көрпеш — Баяндай

Өлім Хақтан аянды-ай,

Орамалдың исімен

Жаудың даусын есітіп,

Қобланды шошып оянды-ай.

Жаудан шошып денесі,

Жүрегі мұздап қабынды,

Қобланды сынды батырың

Ұшып тұрып орнынан,

Іс келеді қолынан,

Бөрігі жоқ,— тақияшаң,

Шапаны жоқ,— жейдешең,

Шалбары жоқ,— дамбалшаң,

Үйде тұрған найзаның

Түбінен ұстап алады.

Ұйқыдан шошып оянған,

Сасқалақтап қалады.

Үйінің барып сыртына,

Қатуланып ақырып,

Дауыстап айқай салады.

Қобландыдай батырдың

Даусы жерді жарады,

Ертеңгі даусы батырдың

Айшылық жерді алады.

Қатуланып ақырды,

Нар түйедей бақырды.

Есіктің алды дұшпанды

Даусыменен қорқытып,

Нар қамыстай жапырды.

Найзасын алып сүйретіп,

Үйден шықты далаға.

Батырың тұрып сыйынды

Жеті кәміл бабаға,

«Кім айтар екен және,— деп,—

Жылқыда Бөкен балаға?»

Іздеп келген бұл жауға

Найзаменен шабақтап,

Қасқырдай тиіп тамақтап,

Берер еді сыбаға,

Келтіріп өзін тобаға!

Жүгіре басып Құртқа да,

Ақырда тұрған Бурылды

Шығарып ептеп алады,

Беліне терлік салады.

Базардан келген қасық-ты,

Бурылына кідіріп,

Ер салғанша асықты.

Арыстан туған батырың

Қайрат қылар демейді

Қызылбас дінсіз жасық-ты.

Құралын ердің даярлап,

Құртқа сынды сұлуың

Жүгіре аяқ басыпты.

Бурыл қолға тигесін,

Қару-жарақ кигесін,

Кәміл пір мәдет бергесін,

Батырым судай тасыпты.

Елге шапқан қызылбас,

Батырдың қорқып зәрінен,

Жылысып тауға қашыпты.

Арыстан туған Қобланды

Бурылға мініп алады,

Ақырып айғай салады.

Бурыл атты ойнатып,

Алдына дабыл қағады.

«Қызылбас, шыққын жеке»,— деп,

Қасына жетіп барады.

Қызылбастың Шошай хан:

«Алды-артымды жияйын»,— деп,

Қобландыдай батырдан

Үш күн пұрсат сұрады.

«Арманда қалдым демесін»,— деп,

Бұл сөзін қабыл қылады.

Тұра тұрсын бұл сөзім,

Сол уақыттар болғанда

Қалың шаңды көргесін,

Жау келгенін білгесін,

Батырдың даусын есітіп,

Өлейін десе, жан тәтті,

Кірейін десе, көр қатты,

Адамнан өткен сымбатты,

Сөйлеген сөзі бал тәтті,

Жеті жыл толық толғанша

Тауда жалғыз бұл жатты —

Жалғыздықтан тарығып,

Күдерін үзіп Қобланнан,

Ертелі-кеш зар қақты,

Басынан бағы тайғасын,

Болғанмен қанша ардақты,

Ақмоншақ атпен Қарлыға

Жетіп келді орғытып

Қобланның соңынан.

Бұл да қалмай шаңынан,

Қалың шуды көргесін,

Жау екенін білгесін,

Батырдың даусын есітіп,

Мінген аты көк бесті —

Ақмоншақ аттың інісін

Ор қояндай сырғытып,

Сейілдің ұлы Қараман

О да келді соңынан,