Мое время, или Осенний дневник (на армянском языке) - Григор Енокович Маркосян (2017)

Год:

2017
Название:

Мое время, или Осенний дневник (на армянском языке)
Автор:

Григор Енокович Маркосян
Жанр:

Современная литература
Язык:

Армянский
Издательство:

Самиздат
Страниц:

34
Рейтинг:

5 (1 голос)
Ваша оценка:
100

1

2

3

4

5

Книга заключается из дневниковых аудиозаписей. Ее жанр рецензент определяет как повесть в прозе. Это коротенькие рассказы, воспоминания, впечатления и раздумья человека – новоиспечённого советского учителя (армянина из Армении), который после известных происшествий 90-х годов прошлого века очутился в России и продолжительное время прожал там. Одиная из главных тем – Времечко, время вовсе, его быстротечность и неизбежность, его феномен и в дртчк тот отрезок, который свалился на долю персонажа, то есть автора. Говря о русско - армянской приязни, автор подтверждает, что несмотря ни на что, она охранела и укрепилась. Порой, когда меня чинает одолевать журналистский зуд и загадочный и непобедимый призыв заставляет меня, перебарывая внутреннее противодействие, приблизиться к моей " Олимпии Тревеллер -де-Люкс " (ничего "пятизвездочного" в ней, бедняжке, нет, свой "тревелинг" через все побережья на свете она свершила, будучи запихнутой в баул между брюками, книжками и бутылками с бренди и испытав, таким образом, все апперкоты судьбы, в непрямом и переносном подтексте.

Мое время, или Осенний дневник (на армянском языке) - Григор Енокович Маркосян читать онлайн бесплатно полную версию книги

Добавить в свои закладки на сайте Версия для слабовидящих

ԳՐԻԳՈՐ

ՄԱՐԿՈՍՅԱՆ

ԻՄ ԺԱՄԱՆԱԿԸ

կամ աշնանային օրագիր

Սանկտ Պետերբուրգ

«Սվոյո իզդատելստվո» հրատարակչություն

2017

ББК 84(5Арм)

М26

УДК 821.19

Մարկոսյան Գ.Ե.

М26 Իմ ժամանակը կամ աշնանային օրագիր – ք. Սանկտ Պետերբուրգ, ՌԴ

«Սվոյո իզդատելստվո» հրատարակչություն, 2017 – 320 էջ

ISBN – 978-5-4386-1421-0

Григор Маркосян

Мое время

или осенний дневник

(на армянском языке)

Издана в издательстве «Свое издательство»

Ստորագրված է տպագրության 01.11.2017 թ., ֆորմատը՝ 60х90/16 Շապիկը՝ կավճապատ 300 գր/մ2, միջուկը՝ օֆսեթ 80 գր/մ2.

Տպաքանակը՝ 1000

«Սվոյո իզդատելստվո» հրատարակչություն (издательство «Свое издательство»)

ՌԴ, 199004, ք. Սանկտ Պետերբուրգ, Ռեպինի փ., 41

ISBN – 978-5-4386-1421-0 © Գ.Ե. Մարկոսյան, 2017

Գիրքը հրատարակվել է Սերժիկ և Ծովինար Ադամյանների կողմից՝ ի նշան հեղինակի հանդեպ հարգանքի և սիրո:

Իբրև սկիզբ.

Այս գրվածքը կարող է անսովոր, նույնիսկ տարօրինակ թվալ իր ձևով ու բովանդակությամբ, կարող են հնացած թվալ նրա լեզուն, ոճը, մտքերը: Պատճառն այն է, որ ես՝ նրա հեղինակը, մի ծեր սկսնակ եմ:

Կարծում էի, թե կարող եմ անտեսել ժամանակի ու փորձի անխախտ օրենքը և նստել ու հեշտությամբ ինչ-որ բան գրել, բայց սխալվեցի: Գուցե այդ է պատճառը, որ այստեղ գերակշռում են ժամանակի մասին մտքերն ու խորհրդածությունները:

Ժամանակն անտեսել անկարելի է, մանավանդ մեծ ու աննախադեպ փոփոխությունների այս շրջանում և մանավանդ ինձ համար, որ հինը մերժեցի, իսկ նորը չկարողացա ընդունել, կարծես թե կանգնեցի երկու դարաշրջանների սահմանին և այն անցնել չկարողացա:

Ինչ արած, ես ոչ առաջինն եմ, ոչ էլ վերջինը, այդպես եղել է միշտ, այդպես էլ կլինի, ժամանակը շարժվում է և իր հետ փոփոխություններ է բերում, ոմանք ընդունում են դրանք և առաջ են գնում նրա հետ, ուրիշները ետ են ընկնում նրանից:

Մեր ժամանակը շատերին նեղություն ու վիշտ պատճառեց, ինձ էլ բաժին հասավ, բայց այստեղ դրանք որոշակիորեն չկան, այդպես գերադաս համարեցի, կան միայն նրանց արձագանքները որպես ապրումներ, ինչպես որ ժամանակն ինքը չի երևում, երևում են միայն նրա հետևանքները:

Գրվածքը կազմված է տարբեր բնույթի առանձին կտորներից՝ օրագրային գրառումներից, որոնք ներքին կապ ունեն իրար հետ և մի ամբողջություն են կազմում, մանավանդ որ բոլորն էլ ուղղված են իմ աղջկան՝ Գայանեին:

Գրվածքը, ինչ խոսք, զերծ չէ թերություններից, մասնավորապես չափազանց շատ է լրջությունը և չափազանց քիչ՝ պոեզիան: Եթե կարողանայի գրել առանց դրանց, ուրեմն իսկապես կխախտեի ժամանակի ու փորձի օրենքը:

Երբ մտածում եմ թերությունների մասին, հիշում եմ իմ լուսահոգի ընկերոջը՝ նախկին մանկավարժ, դերասան, ճանապարհորդ ու վարսավիր Թելմանին, որը խրատում էր ինձ.

– Երբեք ուրիշներին չխոստովանես թերությունդ կամ սխալդ, անմիջապես կփոխվի մարդկանց վերաբերմունքը, չունեցածներդ էլ վրադ կբարդեն: Մի անգամ մի վրացի, մեկ էլ մի ուրիշ վրացի…,– ու իր միտքը հաստատող որևէ պատմություն էր պատմում:

Բայց ես ահա խոստովանում եմ՝ հուսալով, որ ընթերցողը ամեն ինչի համար ներողամիտ կլինի, գուցե ների ինձ նաև իմ ընկերը:

* * *

Սիրելի աղջիկս.

Ես միշտ ուզում էի ինչ-որ բան գրել քեզ ուղղված նամակների ձևով, բայց չկարողացա, միշտ հետաձգեցի, և ժամանակն անցավ: Հին ճշմարտություն է՝ ամեն ինչ պետք է ժամանակին անել: Իմ մայրը և քո տատիկը, որի սիրելին էիր դու և որին այնպես հոգատարությամբ խնամում էիր, միշտ հիշեցնում էր այդ մասին: Երբ որևէ մեկը շեղվում էր այդ կանոնից, ասում էր.

–

Անժամանակ կանչող խորոզ ես:

Այդպիսի խորոզներին սովորաբար գլխատում էին, որովհետև նրանց տարաժամ կանչերը ինչ-որ չար բան էին գուշակում: Կյանքն էլ այդպես պատժում է նրանց, ովքեր հաշվի չեն նստում ժամանակի հետ: