Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

елестеді көгалда жүгіргенің,

рақаттан сонда мен күлімдедім.

Осылай біткен демім,

өмірден түк көрмедім,

еркелету, мейірім нұры бізге

ақ құшағын ашпады тірімізде,

балғын жүрек соншалық құштар еді,

бір мейірім сезімнің шықса лебі,

жүгіретін томпаңдап алға қарай,

атардай таңдар арай.

Мейірім де, махаббат, нұрлы күн де

керек екен тек қана тірлігіңде.

Енді бүгін бәрібір, бәрі қараң:

алақанға жарыған, жарымаған –

қос ішектен шығатын бір үндейміз.

Біз өйткені бәрібір тірілмейміз.

Тірілер қадірлей ме,

арнай ма әнін кейде,

атымызды бере ме алаңдарға,

есіміміз жазылған қалаң бар ма,

ескерткіштер орнай ма бас көшеге,

атымызды жамылып бақ та өсе ме –

енді бізге бәрібір - қуанбаймыз,

тамырынан қырқылған шынардаймыз.

Мезгілінде келмеген қуаныш та

жаныңа жұбаныш та

әкелмейді, рахат-нұр көңілге,

бәйгеден соң мәні жоқ жүлденің де.

Ежелден ұлы жерге,

жердегі тірілерге

өмір керек, өмірге — керек ерлік,

біз соғыста қалайша, неге жеңдік –

өмірдің жалғасы үшін,

тірлік гүлі күл болып қалмасы үшін,

кешіп өтіп қырғын мен қан-жосаны,

өмір — ерлік осылай жалғасады.

Біздің ерлік, даңқымыз бүгін елде

біздерге емес, қажет тек тірілерге.

өйткені біз мәңгілік іңірдейміз,

мәңгілік тірілмейміз. «

« Тірлігіңде мән бар ма —

болмаса бір күш талпынар алғы таңдарға,

күйбеңдетпейтін мал-жанға,

асқақтау тұрған ардан да.

Айрылсаң сол бір алапат күш пен сенімнен,

аһ ұрмай бекер өзіңдік кайғы-шеріңмен,

нала айта бермей кінә артып тағдыр,

жалғанға,

(сүттей ақпын деп қарғанба)

күйініп босқа жер теппей,

сөзге ерген жалтақ еркектей

бейшара болып қалудан онда арланба!

Жүреміз кейде (пенделік!)

кетердей бейне тірілей қара жерге еніп.

Әлемнің барлық қайғысы бізге түскендей,

қасірет уын ішкендей

өз-өзімізден сенделіп.

Тұншықтырғандай мұхиттың тасқын бар селі,

қайғы етіп сәл бір нәрсені,

сенімділерге сенбедік.

өмірдің өзі солай ғой,

нұр шаша бермес жарқырап ылғи күн алдан,

сәттер де болар

жол таба алмайтын тұманнан,

айрылар бейуақ қолтығыңнан сүйер сыңардан,

көңіліңде сонда жүрсе тек ұмтылдыратын,

жаныңды бұлқындыратын

аласармайтын бір арман,

сол ғана сені шығарар түбі құмардан.

өзгенің бәрі — өткінші,

бұл жай сыналған.

Тағдырыңды солай әрқашан

сенім-күшпенен жалғасаң!

Дауылдарға қарсы өршеленбесең, жанбасаң,

құрысын ондай тірлігің деген. Сол оймен

жалтақтамаймын, паң басам.

Асуларым бар алда сан,

бұл екпінімнен танбасам,

мынау тірлікте отты жандардың өшпейтін

үміттерімен жалғасам.

...өмірге келіп, кеткеніңде

сенің не мән бар —

жүрегінде елдің қалмасаң!

1974 «

Тістену

«Сарығұл өткен ғасырдың аяқ кезінде өмір сүрген,

билікті топта көп қорлық көрген

кедей палуан екен.

Күндеңдер мына мені —

кішіртудің сол шығар бір-ақ емі.

Мен түгілі мерт болған күндестерден

Ақанның Құлагері.

Жүздеріңнен төгіңдер қылыш ызғар,

содан, рас, жанымның мұңы сыздар.

үн шығармай бәрін де ұғып тұрып

мойындамауға тырысыңдар.

Сыртымнан ғайбат үнмен қаралаңдар,

оқ атып найза тілден.

Күн көріңдер әйтеуір қапы қалмай

өзгені жайратумен.

Құлатыңдар мына мені —

көп өмірдің құздары, жыра, белі.

Қимылдаңдар.

Бірақ тек соның бәрі —

менің кішірмеуімнің бір-ақ емі!»

« Тобылғы қайсар қырда өскен

жауын мен желге сүрленіп,

жерлерде көк пен құм көшкен

даланың нәрін тұрды еміп.

Қараша келсе жаңбырлы,

аспанның қабағы ашылмай,