Фариза Онгарсынова сборник стихов / Фариза Оңғарсынова өлеңдер жинағы - Фариза Онгарсынова / Фариза Оңғарсынова

өсірдің, қақ суындай

мөлдірлікті жаныма құйып менің,

сен нұсқадың арманның биіктерін.

Мен табынып ой тұнған жанарыңа,

лебізіңді тыңдадым ұйып керім.

Көңіліңнен кей шақта шыға қалсам,

өзімді адам сезініп, биіктедім.

Мейірімің, пәктігің, сөзіңменен,

кейде қаталдығыңның өзіменен

сен маған сүйікті едің!

Асыл бейнең—мәңгіге кетер үлгі,

сен үйреттің сүюді мекенімді.

Тауға ентігіп шыққанда ең алдымен

саған арнап үземін жеке гүлді.

Бұл күндерде

болса дағы өз тұлғам, өз ілебім,

Аяз бише,

сені еске ап сезінемін

әлі өзімнің аласа екенімді!

1967»

Шешім

«Текке бұлай

бірімізді біріміз қинамалық,

алыстадық иба да, сый да қалып.

Біз қайтеміз –

тағдырлар тоғыспады,

өмір кешкен болғанмен бұйдаланып.

Екі жүрек

қақпадай құлыптағы,

не істерге білмейміз мұны ұққалы.

Қырау қатқан көңілдің терезесін

түндер де жылытпады.

Келсең

кейбір жандардан сағың сынып,

мен емес пе ем жүгірер барымша ұғып?

Маған біреу оқ атса,

өр кеудеңді

сен емес пе ең тосатын жаның шығып?

Енді бүгін

қарасамыз сезінбей, құштарланбай,

қимастықтан көңілде мысқал қалмай...

Кездесіп ек бұл сезім мәңгілік деп,

қоштаспайық тек бірақ дұшпандардай.

1975

Кек

немесе келіншектің ызасы

Сұлу әйел бардан тәлтіректеп шықты да, жанындағы балаң жігіттің жағынан тартып калды. Сосын жалғыз кетті. Хор (Иран) қаласы да, мен де оны үнсіз көзқараспен шығарып салдық...

Сен оның құшағында жаттың, жаным.

Мен болсам жалғыздықтың таттым зарын.

Шынымен кеткені ме көкірегіңнен

сонау бір ұмытылмас ақ түнгі әнің?

Сонда біз бақытты ек қой.

Шын емес пе?

өзің де балқып ең ғой бұла

кеште... Сондағы мені есімнен

жаңылдырған қалпыңды алып

жаттым жылап еске.

Сосын мен пәк сезімнен

жырақтадым. Айтпайтын болды

маған бұлақ та әнін.

Сонан соң қайта атпады тұман тұтып

өмірде күліп атқан бір-ақ таңым.

Әуелі есеңгіреп баттым мұңға,

бүл жайға талайды әлде тап қылдың ба?

өмірге мысқыл жүзбен кеттім еніп,

паршалап жүрегімді лақтырдым да.

Қалмады ерке қылық, ыстық жаным,

булығып ыза, кекке құштым бәрін.

Баяғы менше қайғы шеккендерді

ешқашан аямадым. Мысқылдадым.

Тигенде от құшақта ерінге ерін,

о, қандай жиіркенішті жерінгенің!..

Мен сол бір құшақтардан сені іздедім

және де сенде кеткен кегім менің,

алсам деп жұрттан соны шегінбедім.

Жоқ бүгін менде ешқандай мұңның демі,

мақсатым, бар қиялым бұл күндегі -

мөлдірлік, пәктігімнің кегін алу;

тамырын қырқу тұрса қыр гүлдері.

Мейірім, сезім күтпе менен, адам,

өйткені өзің зұлым қылдың мені…

1974»

«Шырқайын – сазды сырнай досым қайда?!

Әндетсем, қыз-бозбала қосылмай ма?!

Думанның бозбаласыз қызығы жоқ –

өртейін, өртенейін осындайда!

Бозбала, қосыл әнге, жалында шын,

түнді – таң, жүректерді ән ұрласын!

Тербелсін алтыбақан ай астында,

жоғалсын ақсүйектер, табылмасын!

Жүрекке жалын құйып көзқарасым,

Сырнай саз сұлу үнім сорғаласын!

өнердің өзім білген арқасында

үш жүздің ғашық еттім бозбаласын!

Майраның сауық-сайран жүрген жері,

шабытты әндерімен мұңды емдеді.

Сырнай мен домбыраның үні шықса,

жүрегін бозбаланың жыр кернеді.

Қалқысын шаттық көңіл аспанымда,

ән барда сылтауың жоқ басқа мұңға!

Ән – арман, ғашық – арман, қыз-бозбала,

шырқап қал, шарықтап қал жас шағыңда!"