Сұлтанымның меңзеймін

Тоқтамасқа шамасын.

Кетер болсаң, сұлтаным,

Енекемнің еміп кет

Төсінде екі мамасын.

Сабындаса, ағармас

Іштен туған қарасың.

Құдай қисық жаратты,

Кімнің тілін аласың.

Өз дегенің болмаса,

Жөнге көнбес баласың!

Тіл білмеген дұшпанға

Жалғыз кетіп барасың.

Қош, сұлтаным, аман бол,

Әлде қандай боласың?!

Асқар төбе, бел дерсің,

Тайбурыл атпен желерсің.

Жақсы-жаман қадірін

Құртқаның сонда білерсің.

Құртқаның сөзіне сенерсің:

Кешегі кеткен Қияттан

Он екі күн бұрын барарсың.

Қазан алған қос қала —

Қырлы қала, Сырлы қала деп,

Сырлысын бұрын аларсың.

Жалғаса біткен жанында

Қасқарлық деген тауы бар,

Басына оның шығарсын.

Атыңды көкке қаратып,

Кіндігінен жаратып,

Жата бергін, сұлтаным.

Қараман атты құрдасың

Қазанның Қырлы қаласын

Аламын деп, ала алмас,

Алты қабат орынан

Қарғытып ішке ене алмас,

Қақпаның аузын аша алмас,

Қайраты жетіп таса алмас.

Тауда жатқан өзіңе

Қараман келер — құрдасың.

Қатын деп кеткен сөзіне,

Бетіне сонда соғарсың.

Асқар төбе белдігі,

Аздың бар ма теңдігі,

Құрдастың бар ма елдігі?

Астыңдағы Бурылдың,

Көбіктінің екі аты

Үйіріне қарай қашқанда,

Сол уақытта көрінер

Қырық үш күндік кемдігі.

Асқар төбе бел дерсің.

Тайбурыл атпен желерсің.

Жақсы-жаман қадірін

Құртқаның сонда білерсің.

Тоқсанға келген атамның

Бұтында жоқ дамбалы,

Тізесіне тон жетпей,

Қызылбастың елінде

Қара табан болып жүргенде,

Сұлтаным, сонда келерсің!

Алпыста анаң Аналық

Арқан есіп, жүн түтіп,

Құрт қайнатып жүргенде,

Қайғыменен қан жұтып,

Сұлтаным, сонда келерсің!

Қарындасың Бикешжан

Әбдестесі <қосылма> жанында,

Бес кесесі қолында,

Белдемшесі белінде,

Қызылбастың елінде

Шай қайнатып жүргенде,

Сұлтаным, сонда келерсің!

Көк етіктің мықтысы,

Күзгі жердің шықтысы.

Сенен қалған мен сорды

Бір дұшпанның мықтысы

Аламын деп тұрғанда,

Қараңғы үйге салғанда,

Көңілге қайғы толғанда,

Сұлтаным, сонда келерсің!

Мінген атың ақ табан,

Айтулы едің мақтаған.

Құданың ісі көп шығар

Өлмегенге сақтаған.

Алла қосып, сұлтаным,

Сапарландың талапқа,

Қош, аман бол, Алла жар,

Жалғызымды тапсырдым,

Құданың досты пайғамбар!

Мерген байлап оқ атар

Ұшқан көлдің қуына.

Иманды құл кез келер

Қаузы, кәусар суына.

Бұл дүниеде келмесең,

Құртқамбысың демесең,

Қазаң жетіп бұл жолда,

Хаққа дүзеп бетіңді,

Арыстаным, жөнелсең,

Жұбайым бар деп еске алсаң,

Сұлтаным, сонда мені ізде,

Табысайық мақшарда <қосылма>,

Пайғамбар тіккен тауында».

Сол уақыттар болғанда,

Шешесі келіп жылайды.

Қобландыны құшақтап,

Көздің жасын бұлайды:

«Он сегіз мың ғаламға

Патша болған Хақ Жаббар,

Есіт мынау сөзімді!

Он үш жасар Қобланды

Ерінбей сүйер кезімде.

Кітаптардың ішінде

Қырық пайғамбар аты бар,

Қырда Қияс пайғамбар,

Ойда Ілияс пайғамбар,

Сізден басқа кімім бар?!

Бас-басыңа бір жандық,

Дем бермесең, біз қалдық.

Асқар төбе бел өттік,

Белден асып ел кеттік.

Әулие-аруақ, салсаң көз,

Ата жолын тербеттік!

Бір жылқыдан кем шаппас

Келінжан баққан Бурыл ат!

Денеге оқты дарытпас

Дәуіт соққан жалаңқат.

Асынғаны жанына

Қынабының сабы алтын,

Ұстар жері сары алтын,

Қынаптан шықса — қылт еткен,

Тасқа салса — лып еткен,

Шүберектей қуарған,

Қайтпасын деп тау-тастан,

Заһарға салып суарған,