Путь Абая. Книга II / Абай жолы. II кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Саған жар менен артық табылса да…

…Сорлы асық сағынса да, сарғайса да,

Жар тайып жақсы сөзден жаңылса да,

Шыдайды ырза болып жар ісіне

Қорлық пен мазағына табынса да…–

деп қатты сұрланып кеп тоқтады. Өзiн де, оны да айтқаны. Екi ынтық. Екеуiн де жалын өртейдi. Бiрақ шарасыздық – қатал тағдырдай. Соның соңғы кездерде көңiлге көп оралып жүрген бiр тынысы осы тәрiздi.

Бiрақ Мәкiш бұны ұққан жоқ. Ол бұрын өзi естiп көрмеген, жаңағыдай тосын сөздерден бiр ғана "жар" дегендi аңғарып, тоқтап қалды да, Абайдан сұрады:

– Ұқпадым. Бұндағы жар дегенiң кiмiң өзi?

Абай апасына оншалық шешiлмек емес.

– Жар дегенiм күйiк салған бiр жан да! Жар дегендi бiлмеушiмең?

– Бiлсем, жар деп кiсi үй жолдасын айтат та!

Абай селт етiп, жалт қарады.

– Дiлдә демексiң бе?

– Ия! Дiлдә болса қайтушы едi?

Жас жiгiт бұл жерге жеткенде айтқанына өкiнгендей боп, шұғыл айналып бұрылып қалды. Күйiп, қиналып кетiп:

– Ойбай, жаратқан, Мәкiш-ай, Дiлдәң не? Не деп кеттiң.

Мәкiш өзiнiң Абайға қатты батқан сөзiнен қысылып қалды. Ыңғайсызданып күлдi де:

– Япырай, сөзiм саған түрпiдей тидi-ау, Абай. Дiлдә байғұстың не жазығы бар едi?

– Рас, Дiлдәның жазығы жоқ. Бiрақ оған ынтыққан арман өлеңiн айтар менiң де жазығым жоқ. Төрт бала тапқан Дiлдәны айтқаның не?

– Е, бала тауып бергенiне жазықты ма саған?

– Жазығы жоқ. Қайта балалары жақсы. Ол – балаларымның анасы. Ата мен ана қосқан жолдасым. Бар болғаны сол ғана. Ал жүрек жалын, ынтық, достық десең ондай оттың бәрi де ол кеудеде өшкен. Болған шағында да, соншалық маздаған шырақ жоқ едi. Көңiлi ертерек бiтеу тартып, ерте суынған жан ғой ол! – дедi де, Абай ендi бұдан ары сөйлегiсi келмей, тоқтап қалды.

Осыдан кейiн бұл күйме алғаш қаладан шыққандағы қалпына қайтып, әңгiмесiз кетiп бара жатты.

Ұзақ, салқар қалың көштей боп, шаңдата шұбалған салт аттылар арбаларға таяу келе жатқан. Үштен, төрттен, бес-алтыдан шоғырланған ел кiсiлерi, қала халқы.

Осы аттылар тобының орта тұсында Тәкежан да келедi. Оның қасындағы төрт кiсi: Ғабитхан молда, Жұмағұл Ербол және Дарқан деген қосшы жiгiттiң бiрi.

Тәкежан әке жайын қалада да, жол бойында да iштей бiрталай уайым етiп келсе де, ендi тыныштық тапқан. Абай айтқан жол қиындығын Тәкежан оншалық тесiле ойлаған жоқ-ты. Қаладан шыққан соң, Ғабитханнан бiраз күдiк етiп сұрағанда, өмiрге көбiнше сенгiштiкпен қарайтын, ақ көңiл Ғабитхан ешбiр уайым ойлатқан жоқ.

Бұл кезде толықша тартып, семiре бастаған, жiгiт ағасы боп қалған Тәкежан қалжыңқой, күлегеш болатын. Әсiресе бiреудi қолға алып, қағытып, мысқыл ажуа қып отырмаса, бойына ас батпайтын. Кездесiп бiрге жүре қалған шақ болса, үнемi күлкi ететiнi, ойнайтыны осы Ғабитхан молданың өзi.

Тiлi қызық, аңқаулығы Қожанасырдай Ғабитхан туралы Тәкежан ел ортасына талай күлкi әңгiмелер таратқан. Ол әңгiмелерi көбiнше Ғабитханның қазақ тiлiн өз тiлiне қосып, терiс, оғаш қолданатын өрескелдiгiне де арналады.

Кейде Тәкежан молданың аңқаулығын өзiнiң болымсыз ұсақ керегiне де жаратып жүредi. Осыдан екi күн бұрын Тiнiбектiң қонақ үйiнде жатқан қалың елдiң арасында Тәкежанның қамшысы жоғалып кеттi. Содан кейiн Дарқан мен Жұмағұлға үй оңашада тағы бiр рет қамшысын қаратып-қаратып, табылмаған соң, ақырында Тәкежан бар қонақтың қамшысын жиғызып, алдына салып қойып қарап отырса, бiр тамаша сұлу, сары ала қамшы бар екен. Сұрастырса, бұл Ғабитхандiкi боп шығады. Тегiнде Ғабитхан қамшы, белдiк, қын, пышақ деген сияқты ұсақ бұйымдарға аса ұқыпты және қайдағы бiр көрiктi сұлуына қызыққыш болатын. Қайдан да болса сондайды таппай қоймайды.

Тәкежан өзге қамшыларды iргеге лақтырып тастап сары ала қамшыны қолына алып, мырс берiп күлдi де: