Бейнең сенің баяу атқан жазғы шұғыла таң ба екен?

Күлкің сенің шашылған нұр, сөзің кәусар, бал ма екен,

Бұл ғаламда сенен артқан, сірә, біреу бар ма екен!?

Бұл ғаламда сенен артқан жан бар деуге сенбеймін,

Сен солайсың, Ләйлім менің, сенбе маған, сен мейлің.

Бұл ғаламда сенен артқан бір жан болса егерде,

Өз көзімді өзім оям, оны мәңгі көрмеймін.

Зәмзәм суы сенен арзан, тата алмаған кәусарым,

Сенің әсем мүсініңді сөзбен қалай таусамын?!

Мың Мәжнүн мендей, сірә, тебіренбеген шығар-ау,

Аппақ құсым, қайдасың сен?Аңсадым-ау, аңсадым...

Қарғам-ау, қайдасың сен, жүрсің бе есен?

Хабар бер қасиетімді білсін десен.

Зіл батпан көкірегім көтертпейді,

Демігіп әлсін-әлі күрсінбесем.

Енжарлық, көңілсіздік, езілемін,

Қалғандай қара жаяу сезінемін.

Егер де осы өмірде бақыт болса,

Сол бақыт менің үшін өзің едің.

Есімде ақырғы үн, ақырғы леп,

Ақ моншақ жанарыңнан атылды кеп.

Үндесерге тіл келмей, амал қанша,

Қош дедік алғашқы рет, ақырғы рет.

Қайдасын, хабарын жоқ, өтті уақыт,

Сан жылдар жігерімді кетті уатып.

Жетім құлын секілді көшке ілескен,

Сенімен кетті жастық, кетті бақыт.

Көңілде ән, көгімдегі Күн көруші ем,

Барғанда маған ылғи гүл беруші ең.

Жалт етіп жай отындай көкжиектен

Әттең-ай, маған енді бір көрінсең!

Кетер ем бұлтпен бірге араласып,

Көрер ем найзағаймен жағаласып.

Артыңнан ақша бұлт боп жүзер едім,

Көзіме бір көрінсең бала-ғашық.

Сандал тау, сайдан соққан самалым-ай!

Ой-санам құлайды кеп саған ұдай.

Әлдеқандай күн кешіп жүр екенсің,

Сүттен ақ, судан таза, адалым-ай!

Сап-сары сағынышпен жағаласып,

Жастық өмір басымнан барады асып.

Көзіме бір көрінші, тынайын мен,

Қайдасын, қайдасын сен, бала-ғашық!..

Жамылып сағыныштың сал шекпенін,

Сарғайып сенің үшін зар шеккемін.

Зарықтыр, о, тәңірім, жалықтырма?

Мәңгілік ғашықпын мен, ант еткемін!

Көзіме көрінбесең, көрінбе сен,

Күнім боп тұра бергін көгімде сен.

Өлді деп ойлай бергін сонда мені,

Бұлт болып шуағынды тұтып алып,

Нөсер боп селдетіп мен төгілмесем.

Көкке емес, жерге сонда құлайды арман,

Сел болып ағар, мүмкін, лайланған.

Сен сол кез кезбе бұлтқа бір қарап қой,

Сол — менмін көктің жүзін шыр айналған.

Білем саған жете алман, ғарыштасың,

Белгілі мәңгілікке табыспасым.

Дерт те емес, күйік те емес, жар да емессің,

Сен маған сағыныш боп жабысқасың.

Қайтсем екен сені ұстап қалу үшін?!

Сен маған шексіз дала сағымысың.

Мен өтермін, өтермін, өтермін мен,

Мәңгілік сен қаласың, сағынышым!!!

МАХАББАТ МОЛАСЫ

Аяқтап болып,

Махаббат дейтін сапарды,

Қозы мен Баян моласы, міне, атанды.

Қалауын қанша тапқаныменен, қара тас,

Қайырымсыз ата Қарабайдайын қатал-ды.

Басына бардым,

қасында тұрмын солардың,

(Қозыдай маңырап,

сүймеген, сірә, болармын...)

Егіз жүректі екіге бөліп мола тұр,

Тұмсығы үшкіл қанжарындай-ақ

Қодардың.

Төрт жанардың да

тауысып түгел көлдерін,

Төрт бұлақтарынан

төге де жүріп селдерін.

Ескерткіш етіп,

қос Ана тастап кеткен бе?!

Аялап жатқан Аякөз сынды белбеуін.

Жол түсіп, ұрпақ,

Таңсықка барсаң тегінде,

Бір соқпай кетпе

күмбезге сонау көрінген.

Қазақтың осынау

қасқайып тұрған төрінде,

Бабаларыңның

махаббаттары көмілген...

Махаббат,

Сенен келсін деуші едім ажалым,

Сүйе алмайды екем,

Тарқапты менің базарым.

Шаршапты көңіл,

Шаршатты бәрі, шаршатты,

Қош енді