Немене, неге қаулап өсе алмай тұр?

Шырпысын өрт шалған ба ертеректе?

Жатыр мүлгіп кең далаң мұң басқандай,

Жапырағы дірілдеп ымдасқандай.

Баяу соққан толассыз ескек желмен

Сары селеуің сыбырлап сырласқандай

Басқаның бай өлкесін, ауданын да,

Алмаймын сенің кедей аумағыңа.

Дамылдап бұлттар жатыр бура жалды,

Көз салсам өркеш-өркеш тауларыңа.

Жалғыз түп таудағы өскен балашығың,

Аяулы-ау айналайын қарашығым.

Төгілген төмен қарай бүрі ғана

Өмірдің ұтқаңдай-ақ бар асылын.

Аңсатқан талай жанды, таңырқатқан,

Көз салшы Шалкөдеге көлбеп жатқан.

Арқада аңыз болғап Бурабайды

Ұтпай ма мына біздің Есекартқан?

Көз жетпес көк тіреген шыңырау құз,

Жалтырап жазы-қысы жамылған мұз.

Әлпі мен Елбұрыстан кем түепейтін

Міне тұр Хан тәңірі мен Тәншәніңіз.

Жақып тартпас жан қалай өз еліне?

Өз елін сақтамай ма өзегіне?

Жылғасып Текес пенен Байынқолдың

Теректің теңгермес ем өзеніне.

Жабырқап, жалтармас ем жастығыма,

Еріксіз еңкеймес ем бастығына.

Бермес ем Бердібектің “Бұлағын” мен

Тайырдың тәкәппәрлі “Тасқынына!”

Япырмау, не айттым мен, кімді естідім?

Бишара-ау, неге қозды күндестігің?

Сезгенше Тайыр ағаң ендігі жыл,

Сыртынан таласа бер, білмес бүгін!

(Бұл шумақ үстінен сызылған - Сарашы).

Отырмын ортасында өз елімнің,

Ішімнен сөзін жұптап өлеңімнің.

Сұрауға судың сырын ебін таппай,

Шетінде қарап тұрмын өзеніңнің.

Өзенім сүйсіндірді, таңырқатты,

Наз, еркелі сұлудай сылаң қақты.

Жағада күбірлеген мені байқап,

Сылқылдап, келекелеп күліп жатты.

Толқынды толқын қуып бұлаңдады,

Адастым тәтті ойымнан, су алдады.

“Қарғам-ау, нені күтіп отырсың?” - деп,

Еңкейді анам менің су алғалы...

Туған жер, шаттығың мен күйігіңе

Ортақпын. Жырым айғақ сүюіме.

Аралыңда адасқан аққуыңды

Тапсырсаңшы ертерек үйіріне!

Жабырқатпай, жасытпай жігерімді,

Егерде қабыл алсаң тілегімді,

Шынымен керек десең, берер едім

Данкоша жұлып алып жүрегімді.

1950 ж.

ШИБҰТТА

Асыр сап қойыныңда өспесем де,

Шаттанып шалғыныңды кешпесем де.

Көркіңді сенің сұлу жыр етпекпін,

Төселтіп тіл түйінін шешпесем де.

Келгелі жылдан асты осы жерге,

(Жат елде күнелткелі мен шерменде).

Дос тұтып сыр ашамын, мұң шағамын,

Осынау көлбеп жатқан кербез белге.

Кеудең-кең, жотаң-алып, тасың-найза,

Аспанда төбең тиген алтын айға.

Тулатып толқындарын тасқа соғып,

Тасқындайды ерке өзенің терең сайда.

Домалап тастан аққан әлсіз бұлақ,

Сылдырап ағып жатыр ол да құлап.

Өзеннің ерке үнімен тербеледі,

Жағада жапырақ пен көкше құрақ.

Көкте күн он бойына нұр себелеп,

Гүлденіп, бүршік жарған тал мен терек.

Самалмен салқын соққан қарағайлар

Толықсыйды жамылып ап жасыл желек.

Қырқада құлпырғанда қызғалдағың,

Қия алмай мен де күндеп қызғанамын.

Қыйқулап жыл құстарын әндеткенде,

Шабыт туып жүректе, қызған жаным.

Балауса балдырғаның гүл атқанда,

Шаңқ етіп тау қыраны тіл қатқанда.

Мен де сол таң нұрынан нәр алғамын,

Ұйқыдан таң шолпаны оятқанда.

Шыңың мен, Шибұт, сенің асқарыңа,

Шыңыраудан көз салам тастарыңа.

Мүмкін, сен ақылымның арқауы боп,

Өмірімнің жазыларсың дастанына.

5.IV. 1950 ж. Шибұт.

Махаббат жайлы өлендер

МАЙ - МАХАББАТ

Май - Махаббат.

Аспанда да, жерде де,

Айдын шалқар көлде де,

Жатқан сонау көлденең

Асқар-тауда, белде де

Ынтызарлық кернеген,

Махаббат жүр шөлдеген.