Тырналар ұшып өткенде,

Саршаның күні жеткенде,

Үркітуші едік қуалап,

Жайылып жүрсе дуадақ,

Адырда, қырда, бөктерде.

Өрісте қозы шулаған.

Сусындап тұнық тұнбадан,

Тай-құлын жүрсе тулаған,

Бұралып жап-жас келіншек,

Су алып жатса жылғадан,

Тіршілік бір сәт тынбаған,

Ғажап қой, ғажап бұл далам!

Бір жерге байлап кіндігін,

Сағынып таулар бір-бірін,

Бұлттардан жаулық бұлғаған.

Қуантушы еді көктем кеп,

Көктем жоқ, жаз кеп өктем боп,

Жасытып бізді кеткен жоқ.

Жас жігіт — жазғы бидайдың

Сіп-сирек мұрты көкпеңбек.

Сипайды самал еппен кеп.

Қара су бойы талдарға,

Сайрауық құстар қонғанда,

Құбылтып әнге салғанда,

Тұп-тұнық, мөлдір бастаудан,

Сусының әбден қанғанда,

Жастығың қайта басталған,

Басталған басқа арман да...

Момақан ауыл бөктерде,

Арқасын тіреп тауларға.

(Алатын жау жоқ жалғанда!)

Сайлардан салқын есті жел.

Салбырап, баяу кеш кірер.

Сумұрындарын шақырған,

Әжелер даусы естілер.

...Осылай еді ескі ауыл,

Осылай еді ескі жер...

Сиыр айдап өріске ертеңменен,

Баратын ек тоғайға еркемменен

Тал басына шық тұрып, күннің нұры

Мың бояумен тоғайды көркемдеген.

Қарасаздың шыбығын жел тербеген,

Жел тербеген шыбықты мен тербегем.

Ойласамшы, сол шыбық терек болып,

Өзегімді бір кезде өртер деген...

Қарасаздың шыбығын жел тербеген

Жел тербеген шыбықты сен тербеп ең.

Сонда менің ойымда мұң бар еді,

Өзі келіп, бір күні серпер дегем.

Жақын өсіп жас шыбық бала талға,

Оянатын екеуі ала танда.

Тағдырымды сонда мен табыстаппын,

Сезімі бар, сенім жоқ алақанға...

Қарасаздың шыбығын сен тербеп ең,

Сен тербеген шыбықты мен тербегем.

Ойласамшы сол шыбық бір кездерде,

Өзегімді өзің боп өртер деген.

Сол тоғайға барып ем ертенменен,

Қарсы алдымда терек тұр жел тербеген.

Бір тоғайда бірге өскен егіз едік,

Неге ғана шошыдын, еркем, менен?!

ТУҒАН ЖЕРІМ

( қысқы көрінісі)

Түнерген кейуана Қарасазым!

Қойпында өткізіп ем өмір жазын.

Болса да бір шақырым жүрмін алыс,

Амал не, алла ісіне бар ма лажым?

Сылдырап бауырында бұлақ аққан,

Сыңсыған ну орманың мүлгіп жатқан.

Сылаңдап өзен суы әзілдесіп,

Сылқылдап әлденеге езу тартқан.

Қарасаз, кіндік қаным саған тамған,

Жолдасым бірге келген сенде қалған.

Шыбықтан ат қып мініп, балық аулап,

Өзен мен орманында асыр салғам.

Бұл күні қысқы тұман бүркеп алған,

Көрсетпей тоғайыңды қырау шалған.

Аязды түн жамылған қарт жылқышы,

Ыңырсып қайғы-мұңлы әнге салған.

Аязды сағым ойнап кырлы далаң,

Сұлқ жатыр, жансыз бейне болмай алаң.

Өткізген сол далаңда өмірімді,

Қайғыра, тебірене есіме алам.

Әне тұр менің туған жаман тамым,

Сол тамда көргем тұңғыш өмір шамын.

Есігін өмірімнің сонда ашып,

Іңгәлап мен де өмірге ұмтылғанмын.

Жиегінде өзеннің ол тұрады,

Қарасам, көзді жасқа толтырады.

Қымбат маған көзімнің қарасындай,

Ол тамның әрбір түйір топырағы.

Ұшырған ұясынан Қарасазым,

Айттым мен, ұқшы сен де көңіл назын.

Аяңнан еш уақыт алыс кетпен,

Әкетсе тағдыр айдап бар ма лажым?

ШИБҰТ ШЫҢЫНДА

Үкің-бұлт, найзатасың көкке тиген,

Аймалап ақ басыңды бұлт сүйген.

Аспанның дауылпазы долы борап,

Көркіңді күндегендей тұман үйген.

Отырмын үстінде мен найзатастың,

Жасырып жан сырымның мұңын аштым.

Шибұт, сенің шыңында жас жүректің,

Арманын терең ойлап, мауқым бастым.