Май - Махаббат.

Жерге ғашық сұр аспан,

Жер де ғашық, жете алмай,

Екі ғашық жыласқан,

Қосылысып кете алмай,

Кедергіден өте алмай.

Май — Махаббат.

Адамдар да, андар да,

Шыбықтар да, талдар да,

Жәндіктер де, малдар да

Ғашық болып қалған ба?!

Малынады арманға,

Махаббат жүр орманда,

Махаббат жүр тауларда.

Бірін-бірі іздеген

Ғашықтар жүр жалғанда.

Жеңгетай Май жел беріп,

Желпінтеді бәрін де —

Кәрісін де, жасын да...

Махаббатқа зәру ме

Мына дүние, расында?!

Май — Махаббат.

Жайнасын

Араша боп ар, мұңға!

Ей, ғашықтар, қайдасың?

Махаббатың бар мұнда.

Тағзым ет те, и басың

Май айының алдында.

Жүректерге от тасып,

Май — Махаббат,

Бағала!

Бір-біріне боп ғашық

Өтсін біздің замана!

Өзді-өзімен оттасып,

Өшіккендер соттасып,

Мал боп кетсін, оттасын!

Махаббаттан садаға!

Май айынан садаға!

Ат суара барғанда жылғаға мен,

Ашаң жүзің ашылып, бір қарап ең.

Құлағында ай сырғаң дір-дір етіп,

Енді үзіліп кетердей тұрған әрең.

Қимыл сайын майысып бос буының,

Асылып тұр арқаңа қос бұрымың.

Құла бесті құлағын тіге қалды,

Қыз көрмеген мақұлық, осқыруын!

Жақындатпай жанына үрікті кеп,

Тарпаң неме тулап тұр бүлік тілеп.

Жолбарыстай атылып тізгінді алдың,

Отты, өжет қыз едің, жігіт жүрек.

Тарпан неме тайсалды қуатыңнан,

Қулай түстім қасыңа құла атымнан.

Ерге қондың. Жөнелдің ен далаға,

Артыңда тек шаң қалды шұбатылған.

Құла сайтан барады оқтай ағып,

Шыт көйлегің алаулап оттай жанып,

Әудем жерге жеткенде бурылдың да,

Қол бұлғадың артыңа тоқтай қалып.

Кім болды екен жолыңды торып жүрген

Біреу барды қасыңа торы мінген.

Тентектердің өзімдей бірі ғой деп,

Жақсылыққа әйтеуір жорыдым мен.

Қырға тарттың құйын боп екеуің де,

Құла кетті торының жетегінде.

Құмды құшып, дәрменсіз қала бердім,

Қуатым жоқ еңсемді көтеруге.

Айналамда дүрлікті ауыл болып,

Адастырдың басыңа бағың қонып.

Құйын болып жылғадан бастадың да,

Сардалада жоғалдың сағым болып.

Қидым саған құна аттың тұяқ күшін,

Қарғамаймын, демеймін ұяттысын.

Сағым болып алыстап кеткеніңмен,

Самал боп оралатын сияқтысың.

Серігіңмен сен асқан жұмбақ қырдан,

Жұмбақ қырдан - жүрекке мұң қаптырған

Сағым жүрсе, телмірем сен екен деп,

Жете алмай орамалын бұлғап тұрған.

9.XI1.1966 ж.

Ғашықпын!

Шын ғашықпын сол адамға!

Мен болмасам, болмайын. Сол аман ба!?

О, тәңірім! Неткен жан қайрылмайтын!

Жүрегі еттен бе, әлде қоладан ба?!

Ғашықпын,

Қайтіп оны жасыра алам,

Бір алтын оның әр тал шашы маған.

Сағынайын, таусыла сағынайын,

Сағынышқа жаралған ғашық адам.

Шарықтап, қолым жетпес көкте Күнге,

Ақ қанат құсым менің, кеткенің бе?

Шарқ ұрып бар ғаламды шыр айналып,

Мәңгілік сені іздеумен өткенім бе?

Сарғайған сағынышты басып толық,

Бар үміт, бар сенімді шашып болып,

Өтермін сірә да мен бұл өмірден,

Мәңгілік қалармын мен ғашық болып.

Сенің көзің түпсіз терең тұңғиықтан жаралған,

Сонда жатыр менде жүрген орындалмас бар арман.

Сенің жүзің көкте күннен, жерде гүлден нәр алған,

Шашың сенің - жан баспаған жапандағы қара орман.

Қас-кірпігің қарлығаштың қанатындай қап-қара,

Үлбіреген жүзің сенің ақ жібек пе, мақта ма?!

Әсем басың әп-әдемі, мүсініңе шақ қана,

Шие дейін еріндерің қызарып тұр шоқтана.

Толықсыған тұла бойың шыбық па екен, тал ма екен,