Путь Абая. Книга III / Абай жолы. ІІІ кітап - Мухтар Ауэзов / Мұхтар Әуезов

Бүгінгі мәжіліс ақындар кезегі екенін сезіп отырмын. Абайдың қасында мен де бірге тындайын деп келгенжайым бар. Соның алдында жаңағы өзімнің шыдамсызданып бастап қойған әңгімемді айтып берейін,ендеше.

Мағаш ентелей түсті:

— Базеке-ау, сіз сөйлесеңіз, ақындар кезегімді алып қойды демейді.

— Мен бүгін Шыңғыстың бөктерінен шықтым,—деп Базаралы сөзіне кірісті.— Жол ұзақ болған соң, таң біліне аттанып ем. Сәскеде Көлқайнарға кеп Жұман аулының жанындағы адырға кіре берсем, бір төбенің басында, үш ұйқтасаң түсіңе кірмес бір қызық топ тұр. Қандай топ десеңші? Топ дегенім — төрт теке мен Жұман. Жалғыз түп боз қарағанға төрт текені түқыртып байлап қойыпты да, солардың қарсы алдына молдасындай боп, ақтаяқты сілтей түсіп, Жүман өзі текше тасқа отырып алыпты...

Үйдегі жүрт енді әңгіменің беті бір оқысқа соғатынын аңғарып күле бастады. Базаралы бар сөзін ашық үнмен ажарлы егіп, жандыра сөйлеп келеді.

— Күн жел еді, мен ық жақтан келгем. Қастарына жеткенімше сырт қарап отырған Жұман тықырымды естіген жоқ. Енді аңғарсам, Жұман таяғын сермеп тастап сөйлеп отыр екен. «Е-е, бұнда Ырғызбайдың бір келелі кеңесі бар ғой, тегі...»- дей беріп Базаралы жағалай қарағанда, үйдің іші ду күлді. Абай бар денесі селкілдеп сықылықтай күліп қапты. Әйгерім де әсем күлкісі сылдырап қызара қысылып, қатты күлді. Базаралы өзі күлмей айтып отыр.— Қой, мұны тастап кеткенім Базаралы басыма ұят та, кінә да болар... Аз да болса ақыл үйренейін, тым құрыса... Ендігі қалған Ырғызбайдың бұ да бір үлкені ғой деп, атымды тұсап қойдым да ақырын басып, сыртынан кеп тындап отырып қалдым.

Күлкісі тыйылмай мәз болысқан жұртқа Базаралы ендігі көргені мен естігенін баяндап жатыр.

Болған хал былай екен. Жұман қойда жүрген баласы Месқараға келсе, ол «осы текелер қойға маза бермей қовды» депті. Күйек байлауға кешіккенін енді сезген Жұман төрт текені үстатып алып, қарағанға байлатып қойғаны сол екен. Текелер бастарын тұқыртып, мүйіздерін төсеп тұр. Көздерінде айыбын білген белгі жоқ, қайта Жұманның сақалына ежірейе қарап «сүзер ме еді өзін!» деп тұрғандай. Соны керіп, онсыз да ызасы келген Жұман төрт текені жеке-жеке де, тобымен де кінәлап, жазғырып, үялтып отыр екен. Базаралы кеп отырғанда Жұманның ұзын таяғы әуелі төрт текенің тебесінен түгел бір жайқап өтті.

— Уа, төрт теке, қоралы қойға бүлік боп араласпадым деші кәні, бұлдірмедім деп көрші! Қой десе, сірә, қойдыңба? Құдай, әруақтан ұялдың ба?.. — дей түсіп,енді үлкен керіс үстіндегі қызыл кеңірдекке басты. Бір кезек таяғымен тақ еткізіп жастау қара текені мүізінен салып қалып: — Қара теке, жастан шыққан тынымсыз бүлік сен болдың!— дегенде қара теке сақалын салпылдатып, ырғып ортқып Жұманға ұмтылғысы келгендей болды. Жұман да енді екілене түсті:

— Қарашы бұны, сопсдр да өзі, қыңыр да өзі, көрдің бе? Сақалы да сапсиып апты жас басынан Әзімбайдың сақалындай,— деді де, Жұман өзінің ендігі ойына мәз болып, кеңкілдеп күліп алды. Қазір, шынында, оның ойына қайдағы бір тапқыр қызық қиял кепті. Әзімбайды айтуы мұң екен, содан әрі текелері теке болмай, шетінен кісі болып сала берді. Қара теке — Әзімбай болғанда, осы текенің әкесі — сары теке қатар тұр еді. Оны Жұман сол сәтте Тәкежан етіп алды. Одан арғы бөрте текені Жиренше деп, ең соңғы қарағай мүйіз, жуан мойын ор текені — Оразбай қып қойды.

Жұман мен текелердің содан соңғы кеңесі Базаралыға анық тапқыр, тамаша боп кәрінген-ді. Әзімбайдан бастап Тәкежан, Жиренше, Оразбай болған текелердің күйексіз күйдегі тынымсыз, ынсапсыз пәлеқорлығы теріліп саналды. Бәрі де момын жүрген ешкі мен қой атаулыны ертеден қара кешке дейін қырық бөлек қып, бықпырг тигендей мазалайды екен. Соларын беттеріне баса келе, Жұман тағы бір рет топшысын көтеріп желіге сөйлеп кетіп, Оразбай, Жиренше, Тәкежан, Әзімбай—бөрі бірігіп елді лайлағанда бір Абайға қарсы қастық етіп жүргендеріне кеткен-ді. Жұман бір сәт өзін Абай етіп қойып та кінәлайды: «Халықтың қарғысы мойындарында... Мен момынды жылатпа, елді бұлдірме